Από τη Λαμία στη ΝΑSΑ

Του Νίκου Ξυδάκη / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

(Photo credit: Wikipedia)

H οδύνη από την πτώση της χώρας οδηγεί συχνότατα σε παροξυσμό αυτοϋποτίμησης, σε απόρριψη οτιδήποτε ελληνικού, σε μαζική απαξίωση. Από την έλλειψη αυτοκριτικής, φτάσαμε στο άλλο άκρο, στην αυτοεκμηδένιση. 

Η τέτοια αντίδραση δικαιολογείται βεβαίως συναισθηματικά, αλλά δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα πραγματικά μεγέθη· ενίοτε λανθάνει δε μια δόση επαρχιωτισμού και γραικυλισμού: το εγχώριο είναι πάντα ελαττωματικό, καθυστερημένο, προνεωτερικό, κατώτερο. 

Ας πάρουμε τα ελληνικά πανεπιστήμια: η συχνότερα ακουόμενη περιγραφή τους είναι η πλήρης απαξίωση. Εχουν βρώμικους τοίχους, αιώνιους φοιτητές, το επίπεδο είναι χαμηλό, κουβαλούν όλες τις αμαρτίες του ρωμαίικου. Τα συγκρίνουμε με το Χάρβαρντ και τα βρίσκουμε ακόμη χειρότερα. Είναι, όμως, όλα για πέταμα; Φυσικά όχι. Ευτυχώς όχι. 

Προχθές, για πολλοστή φορά, οι φοιτητές της Νομικής Αθηνών επρώτευσαν σε διεθνή διαγωνισμό Ρωμαϊκού Δικαίου, αμιλλώμενοι τους ομολόγους τους της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ. 

Τις προάλλες, η 25χρονη Ελένη Αντωνιάδου, ανακηρύχθηκε Γυναίκα της Χρονιάς στη Μ. Βρετανία. Η Αντωνιάδου εργάζεται ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις και στη NASA, με εννέα υποτροφίες, στους τομείς Νανοτεχνολογίας και Βιοϊατρικής. Από πού ξεκίνησε; Από το νεοσύστατο τμήμα Πληροφορικής με Εφαρμογές στη Βιοϊατρική, του άσημου Πανεπιστημίου Στ. Ελλάδος, στη Λαμία! 

Το επέλεξε. Εχουμε πολλές περιπτώσεις Ελλήνων αποφοίτων Ιατρικής, Πολυτεχνείου, Φυσικής, Μαθηματικών που συνεχίζουν θριαμβευτικά σε εξόχως ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, από το ΜΙΤ και το Πρίνστον έως το Στάνφορντ και το Μπέρκλεϊ. Φυσικά, η Αντωνιάδου και τα Ελληνόπουλα σαν κι αυτήν θα αρίστευαν παντού. Αλλά έχει μεγάλη σημασία ότι τα θεμέλια μπήκαν εδώ, στο κατά τα άλλα λοιδορούμενο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.